Den tome stolen

sa inkje og alt.

Den stod der med

tause lunger.

Og bordet var dekt

med matstellet kaldt,

og minus av

kjeklande tunger.

 

Utanfor, ute-

låg snøteppet på

det brydde seg lite

om stolen.

Men inne, i varmen

stod han som fekk sjå-

den underleg stille

i kjolen.

 

Og maten fekk landlov

og bordet vart stelt,

men stolen stod tom

heile tida.

Den vart kansje flytta

til bordkant og duk,

for han som var att

var av flida.

 

Tvers over eit bord

stend ein rakrygga stol.

Den same som før

husa frua.

No stend den der berre

og samlar på støv,

og herren sit einsam

i stua.